.اهل دریا بود...ولی دلش دریایی نبود... 

 و من چقدر ساده بودم، که میپنداشتم هر که اهل دریاست..دلش صاف و زلال است

مثل همان آبی دریا...

کنارش که می ایستادم..خیره میشدم به موجهای دریا،می دیدم  هر چه میروند

باز برمیگردند،انگار که قرار نیست هیچ وقت دیگری،هیچ جای دیگری

دل به کسی دیگر دهند..جز ساحلی که همیشه

چشم انتظارشان هست با آغوشی بس گشوده...

 می دیدم موجها با وفا داری تمام می آیند تا دستشان را به دست او

که منتظرشان بوده دهند...

تا شرمگین نباشند از محبتهای بی دریغ ساحل...

نگاهشان که میکردم..این ثبات را دوست داشتم..این ماندگاری را دوست داشتم...

دلم ضعف میرفت برای آن لحظه که به هم میرسیدند...که با هم یکی می شدند...

کنار همان دریا..همان لحظه هم آغوشی موج و ساحل بود که به من گفت......

بدون تو نمیتوانم ادامه دهم...یا تو یا هیچکس...

و امروز است که میفهمم " هیچکس برای خودش کسی هست..."

کسی شاید حتی مهمتر از من....

...اهل دریا بود...ولی شاید ندیده بود که کشتی ها هم آنجا که امنشان

هست لنگر می اندازند..

و آنجا که لنگر انداختند خیانت نمی کنند....

...اهل دریا بود...ولی انگار هرگز نسیم ملایمی که از دریا می آمد تا روح تو را و

صورتت رانوازش کند ندیده بود...

به گمانم می آید از دریا فقط آن موجهای دور و عظیم و وحشی و سرکشش

را دیده بود که گاه گاهی دور از چشم همه به دنبال طعمه ای  نابود میکردند...حیاتی

را...جسمی را و در هم میشکستند روحی را...

که تا همیشه یکی را کنار ساحل چشم انتظار گذاشته باشند...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: